บันทึกบางช่วงของการบรรยายพิเศษ “ลูกปัดกับมนุษย์จากอดีตถึงปัจจุบัน” และ “ไทยเรานี้คือสถานีลูกปัดโลกมาแต่ไหนๆ” บรรยายโดย อาจารย์ศรีศักร วัลลิโภดม และนายแพทย์ บัญชา พงษ์พานิช วันพฤหัสบดีที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๖๓ ณ หอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่
.
ในเขตภาคเหนือ แม้จะมีข้อมูลเรื่องราวของการตั้งถิ่นฐานแบบที่เรียกกันว่าสมัยก่อนประวัติศาสตร์ ที่มีการฝังศพและสิ่งของอุทิศอันเนื่องมาจากความเชื่อถึงชีวิตหลังความตาย ซึ่งเป็นธรรมเนียมก่อนที่พุทธศาสนาหลักจะเข้ามามีอิทธิพลเหนือธรรมเนียมวัฒนธรรมดั้งเดิม เราพบเครื่องมือสำหรับการทำเกษตรกรรมและอาวุธจำพวกเหล็กและเครื่องประดับสำริดในแหล่งโบราณคดีหลายแห่ง แม้จะยังพบไม่มากเช่นแถบภาคกลางหรือภาคตะวันออกเฉียงเหนือก็ตาม 

โบราณวัตถุสำคัญที่พบในช่วงยุครอยต่อระหว่างยุคเหล็กและยุคทวารวดีที่สำคัญก็คือ “ลูกปัด” ในช่วง ๑๐ ปีที่ผ่านมา หลักฐานทางโบราณคดีปรากฎออกมามากในรูปของการสะสมลูกปัดและมีการศึกษาร่องรอย ที่มา ความเชื่อมโยงต่างๆ จนกลายเป็นการสร้างมุมมองใหม่ๆ ให้แก่การศึกษาทางโบราณคดีและประวัติศาสตร์อีกหลายเรื่อง

ก่อนการเสวนาตามหัวข้อดังกล่าว ‘สยามเทศะ โดยมูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์’ ขอเวลาทั้งอาจารย์รีศักรและคุณหมอบัญชา ชวนสนทนาก่อนเสวนาถึงเรื่องราวการศึกษาวัตถุโบราณในกลุ่มนี้ที่ผู้คนทั่วไปเริ่มเห็นคุณค่ามากกว่าเครื่องประดับจากอดีตเพียงเท่านั้น เพราะเริ่มมีการศึกษาแบบจริงจังในแถบคาบสมุทรภาคใต้ ต่อเนื่องมาจนถึงแหล่งโบราณคดีหลายแห่งในภาคกลาง และสิ่งเหล่านี้ที่ว่าพบได้น้อยกว่าภูมิภาคอื่นๆ นั้นเป็นเพราะอะไรและความก้าวหน้าในภาพรวมของการศึกษาโดยมีกลุ่มเครื่องประดับเหล่านี้เป็นชิ้นเอกนั้น สร้างคุณค่าให้กับงานศึกษาทางโบราณคดีและประวัติศาสตร์ในประเทศไทยและเพื่อนบ้านอย่างไรบ้าง

ต้องขอบพระคุณคณะทำงานหอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่และนายกเทศบาลเมืองเชียงใหม่ ตลอดจนอาจารย์ศรีศักร วัลลิโภดม และนายแพทย์บัญชา พงษ์พานิช สำหรับกิจกรรมที่จัดขึ้นและบทสนทนาก่อนเข้าสู่การเสวนาเรื่องลูกปัดในแง่มุมต่างๆ ที่เริ่มจัดที่หัวเมืองอย่างเมืองเชียงใหม่ 

จะสำคัญอย่างไร ต้องรับฟัง